Pies w gospodarstwie

Pies wiejski nie mający podstawowego wychowania jest z konieczności trzymany na łańcuchu, gdyż w przeciwnym razie stałby się włóczęgą, dusicielem kur, kłusownikiem, roznosicielem wielu groźnych chorób, „chuliganem” napadającym na przechodniów, co oczywiście powoduje szkody, nieporozumienia i waśnie sąsiedzkie. W ten sposób to pożyteczne i miłe zwierzę staje się szkodnikiem. Jednakże z psa łańcuchowego, trzymanego stale na uwięzi, nie ma takich korzyści, jakich należałoby się spodziewać. Jest on groźny tylko dla spokojnych obywateli, a złodzieje mają i tak niezawodny sposób unieszkodliwienia go — truciznę.
Poza tym pies, z natury bardzo towarzyski, gdyż jego dzicy przodkowie zawsze żyli w sforze (gromadnie), wskutek stałego uwiązania wyzbywa się korzystnych dla człowieka cech, nie wyzbywa się natomiast cech niepożądanych. Jeśli uda mu się zerwać z przeżartego rdzą łańcucha i przypadkowo zasmakować kurzej lub zajęczej krwi, trudno go potem skłonić do powrotu. W ten sposób przybywa co roku sporo włóczących się psów, które według prawa powinny być tępione, gdyż zagrażają bezpieczeństwu i zdrowiu ludzi oraz okolicznej zwierzynie łownej.